Płoć pod lodem

Płoć jako jedna z najbardziej pospolitych ryb jest prosta do złowienia. Przechytrzy ją nawet początkujący wędkarz. Jednak złowienie dużej płoci, to już wyzwanie. Jest płochliwa, dlatego w czasie łowienia należy zachować ciszę. Je mało, ale treściwie. Lubi tłuste mięsko np. racicznicy czy ślimaczków. Duża płoć lubi żerować skoro świt. Najlepiej, gdy zapowiada się dzień słoneczny. Jedynie na ostatnim lodzie, przy sprzyjającej, „odwilżowej” pogodzie, gruba płoć żeruje dobrze niemal cały dzień. W sezonie zimowym zapoluj na płoć pod lodem.

Płoć pod lodem - gdzie wywiercić dziurę?

Na początku lodowego sezonu warto zacząć szukać płoci na przybrzeżnych spadach. Dokładnie to nie na samych spadach, tylko na blatach, którymi spady się kończą. Granica spadku i równego dna to miejsce gromadzenia się naturalnego pokarmu. Czasem płotki mogą unikać podwodnych stoków, ponieważ często czają się tam drapieżniki. Za trzcinami wiercimy otwory w kierunku środka jeziora. Odstępy pomiędzy nimi powinny wynosić kilka metrów. Badamy w nich głębokość, by określić czy trafiliśmy na spad, czy na blat. Łowienie zaczynamy od dziury przy trzcinach. Płocie będą tam przeważnie, gdy, pogoda będzie pochmurna lub na lodzie będzie leżał śnieg. Inaczej mogą bać się wpłynąć na płytką wodę. Chyba, że przy trzcinach mamy gwałtowny spadek zakończony płaskim blatem o głębokości kilku metrów. Wtedy szansa na płoć jest duża. Takie ukształtowanie dna jest charakterystyczne dla jezior rynnowych, których mamy całkiem sporo. Im dłużej trwa zima, tym dalej od brzegu płocie się odsuwają. Należy ich szukać na głębszych blatach, nawet takich 6-10 metrów. Oczywiście zależy to od zbiornika. Generalnie, im dłuższa i zimniejsza zima, tym płoć schodzi głębiej, i dalej od brzegu.

 

Zdarzają się jednak wyjątki     

Dobrymi łowiskami są również zbocza podwodnych górek. Jeżeli wiemy, gdzie są takie górki, to osiągnęliśmy pół sukcesu. Jeżeli nie, to trzeba użyć mapy batymetrycznej i wiercąc otwory „na oko” znaleźć górkę. Ryby zwykle ustawiają się po południowej stronie górki, tam, gdzie jest najwięcej słońca, ale warto obłowić górkę z każdej strony.

Zanęta i przynęty na płoć pod lodem

Zanęta pod lód powinna być ciemna, nawet czarna. W przypadku płoci można spróbować też barwy czerwonej. Osobiście wybieram typowo płociową mieszankę. Jeżeli spodziewam się tylko małych ryb, suchą zanętę przesiewam przez sitko, by odrzucić grube frakcje. Zatrzymam je na wiosnę. Do zanęty sklepowej dodaję mączkę rybną. Zimowe ryby lubią mięsko.   [caption id="attachment_1991" align="aligncenter" width="464"]

Dopalacz do zanęt ochotka CARPIO

Ciekawym dodatkiem jest mrożona ochotka. Wygląda ona bardziej jak dżem ochotkowy, niż to co nazywamy ochotką. Nic nie szkodzi. Taki „dżem” mieszam dokładnie z zanętą, by nie było grudek. Zadaniem mrożonej ochotki jest pełnienie funkcji w 100% naturalnego atraktora. Oczywiście do gotowej zanęty można też dodać żywej ochotki zanętowej. Jeżeli liczymy na grube płocie, to do zanęty można dodać ochotkę przynętową, pinkę, a nawet pęczak, czy kukurydzę z puszki. Wszystko zależy od tego, ile i jak duże płocie są w Twoim łowisku. Czasem dobrym dodatkiem do zanęty będzie drobne pieczywo fluo.  

Pieczywo fluo Lorpio

Łowiąc na płytkiej wodzie (powiedzmy do 2 m) wrzucam do przerębla kulkę zanęty wielkości orzecha włoskiego. Donęcać można podobnymi kulkami, albo zanętą luźno wyjętą z pojemnika, nie zbitą. Będzie ona bardziej smużyła. Dobrze sprawdza się też sypanie luzem ochotki, pinki lub płatków owsianych. Przypomnę tylko, że ilość i „grubość” zanęty zależy od rybostanu łowiska. Jeżeli łowimy na głębszej wodzie, niezbędne będzie użycie podajnika do zanęty. Po zanęceniu płotki zwykle na chwilę odpływają, ale niedługo potem wracają.  

Atraktor zapachowy na dużą płoć Sensas

Płocie najlepiej biorą na ich naturalny pokarm. Przynęta numer jeden to ochotka, ale pinka może być nieraz równie dobra. Ważna jest dobra jakość ochotki. Trzymamy ją w styropianowym pojemniku w zewnętrznej kieszeni kurtki. W niektórych łowiskach sprawdzi się kukurydza lub serek topiony.

Zestaw na płoć pod lodem i sposób łowienia

Spławik: Zimą płoć często bierze delikatnie. Dlatego też stosujemy mniejsze gramatury spławików, cieńsze przypony i mniejsze haczyki. Zaczynając od końca: haczyk nie powinien być raczej większy niż nr 14, a na ochotkę odpowiedni będzie nr 18 i 20, a nawet 22. Żyłka 0.06-0,08 to standard. „Dziesiątkę” zastosujemy na grubsze płocie, a „dwunastkę” raczej na okazy. Haczyk lepiej przywiązać na przyponie. Dzięki temu, w razie jego utraty, wystarczy wymienić przypon. Nie trzeba wiąząć haczyka na mrozie. Gramatura spławika zależy od głębokości łowiska i siły ewentualnych prądów podwodnych. Generalnie im mniejszy, tym lepszy. Przykładowo: łowiąc na wodzie o głębokości 1-1,5 m, gdzie nie ma ruchu wody, stosuję spławik 0,2 g. Podręcznikowo wyważa się go tak, by wstawało tylko kilak milimetrów antenki lub żeby cały spławik zanurzony był tuż pod powierzchnią wody. Dzięki temu nawet delikatny ruch spławika będzie wyraźnie dostrzegalny. Mormyszka: Płocie pływają nie tylko przy dnie, ale także w połowie głębokości wody, a nawet pod powierzchnią lodu. Dlatego  należy szukać, w jakiej warstwie wody akurat przebywają. Jeżeli nie mamy brań przy dnie, to jeszcze nie znaczy, że w łowisku w ogóle nie ma ryb. Może po prostu pływają w toni. Świetną metodą, by się o tym przekonać jest mormyszka. Pozwala ona szybko i skutecznie obłowić miejscówkę od dołu go samej góry. Mormyszkę powoli podnosi się z dna do samego lodu, nadając jej drgania. Co jakiś czas, np. co 30 cm robimy przerwę i pracujemy mormyszką na tej głębokości. Dzięki temu sprawdzimy, na jakiej głębokości są płocie. Jeżeli płoć żeruje przy dnie, bałałajkę odkładamy na lód, a mormyszkę ustawiamy nieruchomo na styku dna, lub nieco nad nim. Płoć lubi wolne, bardzo spokojne prowadzenie mormyszki. Mormyszce nadaje się drgania, ale są one minimalne. Imitują ruchy larwy ochotki. W tym celu uderza się w bałałajkę palcem wskazującym.

Rafał Pokusiński

 

Sponsorem artykułu jest wędkarski sklep internetowy BOLW.pl